B2B branding
از روی آمار شرکت هایی که در پنج سال گذشته با آنها کار کرده ایم، متوجه شده ام بخش زیادی از فعالیتهای #برندسازی در حوزه میانی کسب و کارهاست، همان که در ادبیات بازاریابی به آن #B2B
می گویند. اما کتاب ها و ادبیات برندسازی، پر است از مدل ها و مثال های B2C. (دوستانی که معانی B2B و B2C را نمی دانند، با یک جستجوی ساده می توانند مطالب خوبی در اینترنت بیابند) تفاوت #برندینگ در این دو، به نکات مختلفی باز می گردد، اما یکی از این تفاوت ها، مربوط به این است که در B2B معمولا تعداد تصمیم گیرندگان، بیشتر است و افراد، تصمیم خرید را بر اساس متغیرهایی حرفه ای تر و جدی تر می گیرند.
با این حال، شناخته شدن برند، همیشه مهم بوده و گام اول برندسازی، در ایجاد ارزش ویژه و خلق #اعتماد است.
شما به شرکتی که نمی شناسید، چقدر اعتماد دارید؟
پاسخ بعضی ها:
اگر فلانی معرفی کرده باشد و مواجب نیز برسد، خیلی!
حتی در کشورهای زنگ زده ای که رشوه باعث عقد قرارداد می شود، بازهم آشنایی با نام برند از عوامل موثر است.
همانطور که در اسلایدها می بینید، تحقیقات دارد اهمیت تولید محتوا را (البته در راستای هویت برند و نه سلیقه ای و کتره ای) نشان می دهد.
پس مرحله اول یعنی
یک. شناخت دقیق بازار کار و فوائد آن
دو. خلق #هویت_برند
سه. برنامه ریزی برای ارتباطات
مرحله دوم یعنی
ایجاد اعتماد که با دو عنصر ارتباط نزدیک و ثبات (ظاهری، کلامی و رفتاری) آغاز می شود. البته میزان این ثبات، بستگی به #شخصیت_برند شما دارد، مثلا شاید برای برندی، ثبات ظاهری چندان مهم نباشد ولی ثبات کلامی، رفتاری مهم باشد و همینطور الی آخر.
به زبان ساده
اثربخشی برند = شناخت × اعتماد
پس این دو نوع برنامه وجودشان حیاتی است:
یک. ارتباط
از جنس #تولید_محتوا
از جنس ارتباط انسانی، یعنی داشتن برنامه ای برای مکالمه و حتی دیدار با مشتریان سازمانی.
از جنس داشتن برنامه ای برای #وفادارسازی
دو. ثبات
در خیلی چیزها از جمله کیفیت و یا همواره نوآور بودن که شما را برای مشتری قابل پیش بینی و قابل اعتماد کند.
برخلاف نظر بسیاری از علما که حوزه B2B را حوزه رشوه و زیر میزی می دانند، معتقدم در آینده، با افزایش شدت رقابت، ضعیف شدن اقتصادی دولت و قدرت گرفتن شبکه های اجتماعی، سازمان ها برای برند شدن در حوزه B2B، مجبور به تبعیت از اصول برندسازی خواهد شد.
شاید در آینده،چند مدل برندینگ B2B را شرح دهم.
یا حق
